Η γιαγιά μου, πόσο καλή και δοτική γυναίκα. Το μεγάλο της πλεονέκτημα, η ανοιχτή της καρδιά, τα φιλέματα, τα χρυσά της χέρια, που μπορούσαν να ξεπεράσουν στη μαγειρική ακόμα και τον πιο βραβευμένο σεφ.Το μεγάλο της το λάθος, το μεγάλο της το ελάττωμα, αυτή η θρησκοληψία που μολύνει την υγιή πίστη. Αυτό το μικρόβιο που μολύνει την πραγματική αφοσίωση στο Θεό, επειδή μένει στο γράμμα και δεν εμβαθύνει στην ουσία του Θείου Νόμου.«Μη βάλεις τόσο κοντό φόρεμα, εσύ δεν είσαι σαν αυτές τις

Θα μιλήσουμε πάλι για τη μακρινή πορεία των αγαλμάτων. Θα κινείς τα χέρια σου, ζωγραφίζοντας κόσμους, σαν να μην έφταναν ποτέ οι λέξεις.

Ύστερα θα σου δείξω τις παπαρούνες - απλή απόδειξη πως η ζωή μάς έχει, ήδη, ξεπεράσει.

Την ομορφιά θέλει αθώα μάτια να την βλέπεις και τα καρφιά κάθε άνοιξη θα αφήνουν τα σημάδια τους στα χέρια Τού Αθώου.

Για τον πόνο που κρύβεται ή φαίνεται ή ουρλιάζει, κάποια στιγμή θα πάψει -μην τον μιλάς-.<br

Βλέπω απ΄ το μπαλκόνι μουμια πασχαλιά και δύο ελιέςδεν είναι δικές μουόμως αυτό δεν με εμποδίζεινα τις χαζεύωνα τις θαυμάζωείμαι ερωτευμένος γενικάμε τα δέντραόλες τις εποχές του χρόνουόχι μόνο όταν ανθίζουνμ΄ αρέσει να τα κλαδεύωνα τα περιποιούμαιαγαπώ τα δέντρακι όταν βρεθώμέσα σε δάσοςνιώθω πως είμαιστον Παράδεισο.

[caption id="attachment_12683" align="alignright" width="376"] ISBN: 978-618-87142-1-2 / Σελίδες: 120[/caption] «Οι σκλάβοι τού κάμπου», του Γιάννη Πολύζου, απο­τελούν την πρώτη αυτόνομη συλλογή διηγημάτων τεχνοτροπίας δομημένου ρεαλισμού, υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Ο συγγραφέας, σε έξι διηγήματα, εφαρμόζει τις τεχνικές κατευ­θύν­σεις της τεχνοτροπίας προκειμένου να αναδείξει πτυ­χές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κα­τάστασης την οποία βίωναν οι κολλήγοι στην

Ισίδωρος Ζουργός / Μικρό βιογραφικό

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Έχει γράψει τα µυθιστορήµατα Φράουστ (1995), Αποσπάσµατα από το βιβλίο του ωκεανού (2000), Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού (2002),  Στη σκιά της πεταλούδας (2005), Η αηδονόπιτα (2008), Ανεµώλια (2011, Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου), Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλµοσίνο (2014, Βραβείο Public 2015), Λίγες και μία νύχτες (2017), Οι ρετσίνες του βασιλιά (2019), Περί της εαυτού

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει. Κάποτε σε μια μικρή αλάνα ήταν μια παρέα από παιδάκια, αγόρια και κορίτσια και παίζανε διάφορα παιχνίδια. Είχανε μια μπάλα όπου την κλωτσούσανε, την πετούσανε στον αέρα, τη δίνανε ο ένας στον άλλο και παίζανε ό,τι παιχνίδι χωράει ο νους σου. Από μήλα μέχρι ποδόσφαιρο. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα πηγάδι. Δεν ήτανε και πολύ καλά κλεισμένο... Εκεί που κλωτσάγανε την μπάλα, η μπάλα έφυγε με φόρα και

Υδρο-βίος Όλα ξεκίνησαν όταν κατέληξα να ζω στο νερό. Με ένα αίσθημα τελεσίδικης αποχώρησης βυθίστηκα γλυκά καθώς με τύλιγε ο πνιγμός αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου το γεγονός της ανάπτυξης μιας υδρόβιας  αναπνοής, αν και όχι αβίαστης, αναδυόμενης ίσως από μια παγανιστική συνάφεια ετυμολογικής φύσης, ανάμεσα στα πνευμόνια μου και στο πνεύμα του νερού…

Οι αισθήσεις αδιάλειπτα  δεμένες με το χάδι του. Η όραση θολή. Η κίνηση έμπλεη πηχτών συναισθημάτων, που

Ο τσοπάνος κάθεται και σκαλίζει την γκλίτσα του, όχι για να την κάνει σταθερότερη, αλλά ομορφότερη. Τούτο το «περιττό» που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι η τέχνη. Όλοι, ακόμα κι οι πρωτόγονοι, θα ’θελαν τα πράγματα που χρησιμοποιούν, εκτός από χρήσιμα, να είναι και ωραία.

Βασίλης Ραφαηλίδης



Οι εκδόσεις «Υψικάμινος» τελούν υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Από την πρώτη στιγμή λειτουργίας του Φιλολογικού Ομίλου θεωρήσαμε ως